Na het aankleden hebben Caro en Maurice de broodjes gesmeerd, heb ik nog wat dingen afgewassen, opgeruimd en het vuil weggebracht terwijl Olaf wat moeite had met opstarten.
Om half 6 zaten we in de auto en een half uur later reden we P3 op. We vonden een plekje heel dicht bij de bus, op rij 203, wat een mazzel. De bus stond al klaar dus we konden meteen instappen.
Op Schiphol Plaza werden we afgezet en moesten we nog een klein stukje lopen naar hal 3, balie 19. Om half 7 stonden we in de rij. De balie zou eigenlijk pas om 7.05 uur opengaan, maar om 6.40 uur begonnen ze al met inchecken en een kwartiertje later hadden we de koffers al ingeleverd.
Na een korte plaspauze gingen we op weg naar de security. We hadden een tijdslot gereserveerd om 7.45 uur en het was nu pas 7.00 uur. Maar we besloten er toch maar heen te lopen. Het was echt totaal niet druk en we waren meteen aan de beurt. Ik werd gefouilleerd omdat ik mijn arm niet omhoog kan doen, het duurde even en heel even wilden ze me zelfs meenemen naar een kamertje,, maar gelukkig mocht ik toch verder.
Daarna door de selfscan-paspoortcontrole en om half 8 stonden we dus al achter de douane!
Het boarden begon pas om 8.55 dus we hebben een bankje opgezocht om daar te wachten. Caro en ik zijn koffie gaan halen bij de Starbucks en hebben in wat winkeltjes gekeken.
Toen we bij de gate aankwamen was het boarden net begonnen. Om half 10 rolde het vliegtuig weg van de gate. Even dachten we dat we rijdend naar Dublin gingen, we hebben ruim een kwartier getaxied! Maar uiteindelijk gingen we dan toch de lucht in.
Zodra het vliegtuig in de lucht was heeft Caro haar Ipad gepakt en hebben we samen een aflevering van Bones gekeken. Tegen het einde van de aflevering hoorden we de piloot zeggen dat we over 15 minuten zouden gaan landen, dat was snel gegaan!
Om 11.10 (Ierse tijd 10.10) stonden we aan de grond. Met bussen werden we naar de aankomsthal gebracht. Hier moesten wij de borden volgen voor Transfers en US immigrations.
Eerst kwamen we bij de security. De meneer die daar de rijen in goede banen leidde zag mijn arm in de mitella en we mochten een speciale, korte rij in. Dat was fijn! Helaas lukte ons dat niet bij de Immigrations-rij, maar we zagen later dat de rij voor mensen in een rolstoel of andere beperkingen ook niet opschoot.
Terwijl we in de rij stonden zagen we trouwens dat het flink was gaan regenen buiten. Ook in Dublin is de zomer ver te zoeken!
Helaas moesten we bij de immigrations de broodjes inleveren die we thuis hadden klaargemaakt. Vooral Caro vond dat heel erg omdat zij het eten in het vliegtuig écht niet lust. We zijn daarom eerst op zoek gegaan naar een tentje waar ze iets te eten kon kopen. Moesten we echter nog flink naar zoeken! Maar gelukkig heeft ze ergens een paar croissants kunnen kopen.
We zijn bij de gate gaan zitten en hebben wat gegeten en gedronken. En toen er omgeroepen werd dat ze gingen beginnen met boarden en eerst de mensen die hulp nodig hadden of meer tijd nodig hadden om te gaan zitten mochten komen hebben we maar weer gebruik gemaakt van mijn arm in mitella. Zo kon ik op mijn gemak gaan zitten zonder bang te hoeven zijn dat er iemand tegen mijn schouder aan botst.
Het duurde erg lang voordat we vertrokken. De piloot liet weten dat er één of ander probleempje was met het bagageruim, wat dat probleempje was, geen idee! Zolang de koffers straks gewoon op de band liggen in Washington maakt het mij verder ook niet uit. Om 13.50, een uur later dan gepland, reden we eindelijk weg van de gate. Het was erg druk en we kwamen in een file van vliegtuigen te staan. Er werd maar 1 baan gebruikt voor landen en opstijgen. Dus iedere keer wanneer er een vliegtuig was vertrokken moesten we eerst wachten op een vliegtuig dat landde. Maar om 14.15 uur waren wij dan eindelijk aan de beurt.
Al snel kwamen ze met een drankje (met hele lekkere cream and chives pretzels!) en daarna met het eten. Dat was natuurlijk weer de standaard keus tussen kip met rijst of pasta. Maurice nam de pasta, ik de kip....beiden zijn door Maurice opgegeten. Ik heb mijn maag gevuld met de koolsalade, de plak roggebrood met boter en de heerlijke passievruchtenmousse. Olaf heeft van alles een beetje geproefd, Caro liet het hele eten aan zich voorbij gaan.
De rest van de vlucht hebben we wat geslapen, films gekeken (ik heb heerlijk Scrooged, een kerstfilm, zitten kijken hahaha!) en gelezen.
In de buurt van New York deed het vliegtuig iets raars, hij keerde ineens om! Om de één of andere reden heeft ie een rondje gevlogen. Misschien had het met onze vertraging te maken, dat we een nieuw tijdslot hadden gekregen en dat we daar nu te vroeg voor waren?
Om 17.00 uur zijn we uiteindelijk geland (ipv 15.40). Wat heerlijk dat we nu niet in de gigantische rijen bij immigrations moesten gaan staan, maar meteen doorkonden naar de bagageband.
Daar aangekomen draaide de band al. Het duurde echter lang voordat we onze eerste koffer zagen. En daarna kwamen allemaal koffers, maar niet die van ons. Net toen ik zei dat Maurice en Olaf maar de auto moesten gaan halen in het geval dat onze koffers kwijt waren kwamen ze de band op!
En toen op naar Hertz. In de bevestiging stond dat onze naam op het Gold-member bord zou staan, maar daar was niets te zien. Bij navraag binnen werd ons verteld dat we de auto op 134 moesten hebben. Hier stond een zilvergrijze Ford Explorer, lekkere grote auto. Gauw onze spullen erin en rijden! Bij de uitgang moest nog rijbewijs en bevestiging gecheckt worden. Terwijl dat gebeurde merkten wij dat het scherm in de auto niet werkte en dat we de radiozender ook niet konden veranderen. De mannen van Hertz gingen meekijken en zeiden na een tijdje dat we de auto moesten gaan omruilen. Dus wij weer terug en het kantoor weer in. Er werd druk heen en weer gebeld en eindelijk werd besloten dat we als andere auto een witte Jeep Grand Cherokee mee zouden krijgen. Geen 7-zitter maar wel een enorme bak met voldoende ruimte voor alle bagage.
Om 19.00 uur reden we eindelijk weg. Navigatie werd ingesteld op ons hotel in Winchester, nog een uurtje rijden. Wat een mooie omgeving reden we in! Heuvelachtig met veel boerderijen en andere vrijstaande huizen.
In Winchester aangekomen hebben we een heel snel bezoek gebracht aan de Walmart voor wat eten en drinken. En toen snel door naar het hotel.
Nu nog even het laatste stukje van het blog afmaken en dan zo lekker gaan slapen. Het is hier nu 21.00 uur en dus 3.00 uur in NL. We zijn dus al ruim 24 uur op!
Foto's voeg ik morgen wel toe, ik ben nu te moe om ze uit te zoeken.
Wat fijn dat de reis toch wel goed is gegaan. Hele fijne vakantie!
BeantwoordenVerwijderenWat een reis zeg maar nu genieten
BeantwoordenVerwijderenDat is toch een van de vervelende van deze mooie reizen, de lange weg er naar toe. Maar hey, jullie zijn er en nu kunnen jullie gaan genieten. Heel veel plezier samen!!
BeantwoordenVerwijderenDat is inderdaad een hele lange dag! Maar jullie zijn er. Heel veel plezier!
BeantwoordenVerwijderenIk moet weer even uitzoeken hoe ik onder mijn naam reageer haha. Judith
Verwijderen