Watkins Glen SP, zwemmen (of toch niet?) en een film kijken.

Ik voel me vandaag gelukkig wel wat beter, alhoewel ik snipverkouden ben. Maar nu is Maurice ziek, hij heeft het erg koud en heeft overal spierpijn. Gelukkig hebben we de eerste dag gelijk een megapot paracetamol gekocht, daar wordt gretig gebruik van gemaakt!

We hebben op ons gemak ontbeten en na het pakken van de benodigde spullen op de kamer zijn we in de auto gestapt, op weg naar de eerste bestemming van vandaag: Watkins Glen State Park. Het was ongeveer 3 kwartier rijden, maar de route was erg mooi dus geen straf om een stuk te rijden.

Het was best druk bij het state park zagen we bij aankomst. Maar er was nog genoeg plek op de parkeerplaats. Na een kort bezoek aan giftshop en een sanitaire stop zijn we begonnen aan de route. We begonnen met de Gorge trail. Via een trap in een tunnel en daarna een brug kwam je in de kloof uit. Wat was het hier prachtig! Je loopt op een wandelpad langs 'Glen Creek', de rivier die door de kloof loopt en telkens ga je een stukje hoger. De route heeft in totaal dan ook zo'n 800 traptreden. Na iedere bocht was er een nóg mooier uitzicht, we bleven foto's maken! En ook al zijn de foto's mooi, in het echt is het 100 x mooier!

Caro vond halverwege op het pad een ieniemienie rubberen eendje. Ze heeft hem Ducky genoemd en hij gaat met ons mee op reis. Hieronder zijn eerste foto's. 

Na 1 mijl kon je afbuigen naar een andere trail die terugloopt, maar wij besloten nog 0,5 mijl door te lopen tot het eind van de kloof. Hier kom je uit bij 'Jacob's Ladder', een trap met 180 treden die je naar de bovenzijde van de kloof brengt. Dat was ff een pittige klim!

Boven aangekomen kom je uit bij de Upper entrance van het park. Hier bevond zich ook een giftshop waar je ijs kon kopen. We konden wel iets verkoelends gebruiken! Caro en ik deelden een ijsje in de smaak 'rainbow', een mix van framboos, limoen en sinaasappel en Olaf had 'Cookie Jar', ijs met cookie dough. Wat was dat genieten!

Daarna begonnen we aan de 1,5 mijl lange terugweg, via de Indian Trail/North Rim Trail. We moesten een heel stuk afdalen dus af en toe liep het flink af naar beneden. Halverwege geeft Olaf ineens een hele harde schreeuw en roept dat ie gestoken is door een wesp. Net onder zijn knie. En zomaar uit het niets, hij had de wesp niet eens gezien!

Al snel werd de plek rood en het deed flink pijn. Maar we waren pas halverwege het pad dus hij moest nog een flink stuk doorlopen. 

Bij het beginpunt aangekomen zijn we naar het visitorcenter gelopen waar we gevraagd hebben of ze iets hadden tegen de wespensteek. We kregen alcohol om de plek te ontsmetten een een 'instant icepack', zo'n ding dat je moet crushen en dan hoort ie koud te worden. Alleen deed dat ding helemaal niets, ben benieuwd hoe ver die over de houdbaarheidsdatum was!

In de giftshop nog een paar magneten gekocht en naar de auto gelopen.

We zijn naar de Walmart gereden en hebben daar bij de apotheek gevraagd wat je het beste kon doen bij een wespensteek. Koelen en ibuprofen slikken was het antwoord. Pillen slikken, dat doet Olaf dus niet hè! Dus hij gaf aan dat het wel te doen was, de pijn.

We hebben wat te drinken gekocht en Caro heeft wederom een boek gekocht.

Bij terugkomst in de auto hebben we de navigatie ingesteld op Robert H. Treman State Park. Hier kun je namelijk zwemmen bij een waterval, dat leek mij wel leuk. Bij aankomst lieten we de ticket van Watkins Glen zien en we mochten meteen doorrijden. Je betaald op een dag 1x entree en dan kun je bij alle NY State parks naar binnen.

Er waren aardig wat mensen aan het zwemmen bij de waterval. Echter, Maurice wilde niet zwemmen omdat hij zich niet fit voelt (alsof hij normaal wel had gezwommen!), Olaf wilde niet omdat zijn been pijn deed van de wespensteek en Caro heeft het niet zo op water waar vissen in zwemmen. En om nou in mijn eentje te gaan zwemmen, daar had ik geen zin in. Caro en ik hebben wel nog even tot ons knieën in het water gestaan, wat trouwens best fris was.

Er ging dus niet gezwommen worden en in nog een wandeling hadden we ook geen zin meer, niet met 2 halfzieke mensen en 1 persoon met een pijnlijk been. Dus we besloten naar de bioscoop te gaan. We hadden thuis namelijk al besloten dat we hier in Amerika de film 'Twisters' wilden gaan kijken. In de Ithaca Mall zat een bioscoop dus daar meteen heengereden. 

Bij aankomst moesten we even flink zoeken, dit was niet een mall zoals we in Florida gewend zijn! We zagen nergens een mall-ingang. We zijn om het gebouw heen gereden en zagen aan de achterkant Regal Cinemas. We zaten dus op de juiste plek. 

We zagen dat de film over ruim een half uur zou beginnen. We hebben kaartjes gekocht en zijn snel naar de Target gelopen om daar wat te drinken te kopen. Terug bij de bios hebben we een grote bak popcorn gekocht en zijn we de zaal ingegaan. We waren de enigen in de zaal, heerlijk, een privé bioscoop. 

Na ellenlange reclamefilmpjes en tig previews van toekomstige films begon eindelijk de film. Al etend uit de emmer popcorn hebben we de film gekeken, een leuke film vonden wij.

Eenmaal uit de bios was het etenstijd. Maar we hadden geen van allen grote trek. We besloten te kijken of er een foodcourt was in de mall. Maar wat een vergane glorie zeg, deze mall! De helft van de winkelpanden staat leeg en ook op de foodcourt was meer dan de helft van de restaurants vertrokken. Gauw weg hier. Dan maar snel een burger halen bij de McDonald's. 

Ook de McDonald's was een beetje pauper. Het was er snikheet binnen, de meneer aan het tafeltje naast ons zei dat de airco er al meer dan een week stuk was. We hebben dus snel de burger opgegeten en gauw weer de auto in, daar hebben we tenminste wel airco! 

Navigatie werd ingesteld op het hotel. Bij aankomst ging Maurice gelijk zijn bed in. Caro ging haar 4 nieuwe boeken nog eens goed bewonderen, Olaf pakte zijn Ipad en ik moest nog de hele blog van vandaag schrijven en de foto's uitzoeken. Daar ben ik altijd wel een tijdje zoet mee! 

Nu ga ik nog even lekker verderlezen in mijn boek en dan zo weer een beetje bijtijds slapen.